به دوستی هایمان بها دهیم

وبلاگم داره یکساله میشه.  

حدود دو ساعت تا پایان سال مانده. یکسال بین شما دوستان بودم. در شادیها و غمها با شما خندیدم و گریه کردم. زمانهایی بود که فریادمان سکوت شد. ولی هرچه بود و هست٬ زمان قابل برگشت نیست و میگذرد و این سال هم به آخر میرسد و همه چیز نو میشود و یک چیز کهنه تر که کهنگیش ارزشمندتر است و این چیزی نیست جز دوستی هایمان. در این سال با دوستان زیادی آشنا شدم٬ کسانی که مشکلاتی داشتند و یا سنگ صبوری بودند برای شنیدن مشکلات من. عزیزی را از خودم رنجاندم و فقط میتوانم امیدوارم مرا بخشیده باشد. دوست دیگری که در سخت ترین شرایط من باعث روحیه گرفتن و تقویت من در مبارزه با مشکلاتم شد و.... 

هیچ زمانی بهتر از هم اکنون برای این که دوستی مان را با دوستان قدیمی تحکیم بخشیم نیست. اکنون یاد می گیریم که چگونه دشمنی ها را پشت سر گذاشته و روابطی را ایجاد کنیم که برای ما خنده و شادی به همراه می آورند.   

لیزا فرای و پائولا ترنر که در ایالت ایداهو بزرگ شده بودند هیچ شکی نداشتند که دوستی شان تا ابد ادامه پیدا می کند. اما بعد از این که فرای ازدواج کرد، به نیویورک رفت و بچه دار شد، نامه هایی که برای ترنر می فرستاد به طور ناگهانی بی جواب ماند، فرای از همسرش می پرسید: آیا فکر می کنی که من او را ناراحت کرده ام؟ ترنر خودش را متقاعد کرده بود که بیش از این برای فرای اهمیتی ندارد و به خودش می گفت: «او الان یک خانواده دارد ما آنقدر با هم فرق داریم که نمی توانیم دوستان صمیمی باشیم.» سرانجام فرای تصمیم گرفت که به دوست صمیمی اش تلفن کند، ابتدای صحبت آنها با هم راحت نبودند، با این وجود هردو آنها قبول داشتند که دلشان برای هم تنگ شده است. یک ماه بعد دوباره با هم جور شدند و به سرعت عادت های قدیمی باهم خندیدن و درددل کردن را از سر گفتند. فرای می گوید: «خدا را شکر که به ترنر تلفن زدم، ما هر دو فهمیدیم که برای یکدیگر مهم هستیم.»  

دلایل خوبی وجود دارند تا به دوستی هایمان بها دهیم. چند سال پیش یک گروه تحقیق یک موسسه از 2007 نفر خواستند که یک یا دوچیز را که بیشتر از همه برایشان مهم است، شناشایی کنند. «دوستی» رتبه بالاتری از خانه، شغل، لباس و ماشین آورد. رونالدینان کارمند اجرایی موسسه روان شناسی وسترن می گوید: «یک دوستی بادوام تاریخچه ای طولانی از تجربه و تعامل را به همراه دارد که مشخص می کند که ما هستیم و ما را به هم مرتبط می سازد، این میراثی است که باید از آن حمایت نماییم.» برانت آبرسون استاد ارتباطات در دانشگاه پردیو می گوید: «برخلاف آنچه که انتظار می رود، هرچه که دوستان بهتری باشید احتمال این که با اختلافات زیادی روبه رو شوید بیشتر است و نتیجه آن می تواند دقیقا آن چیزی باشد که شما نمی خواهید: پایان دوستی.» اخبار خوب این است که مشکل دار ترین دوستی ها هم می تواند بهبود یابد. آنچه که کارشناسان توصیه می کنند این است که:   

1- غرور خود را کنار بگذارید.  

غرورتان را کنار بگذارید و بگذارید دوستتان بفهمد که نسبت به او چه احساسی دارید. هرگاه دوستی احساسات شما را جریحه دار می سازد، به طور ناخواسته از خودتان محافظت می کنید اما این مساله حل کردن مشکلات را مشکل تر می سازد. 

2- وقتی کار اشتباهی انجام می دهید عذرخواهی کنید 

حتی اگر با شما درست رفتار نکنند. هیچ کس نباید به خودش اجازه دهد که از نظر عاطفی مخورد سوء استفاده دیگران قرار گیرد، اما در رابطه دوستی حتی بهترین افراد مرتکب اشتباه می شوند. ویلموت توضیح می دهد: اگر شخصی که مرتکب اشتباه شده در آشتی کردن پیش قدم نشود ممکن است دوستی پایان یابد. تحت این شرایط بهترین حالت این است که شخصی که مرتکب اشتباه شده پیش قدم شود و از این که دوستش را درک نکرده عذرخواهی کند. کارشناسان معتقدند یکی از بدترین کارهایی که وقتی ناراحت هستید می توانید انجام بدهید، دعوا کردن است. مایکل لانگ مشاور می گوید: «وقتی دعوا می کنیم به طور وضوح فکر نمی کنیم. به جای دعوا کردن از خودتان بپرسید: چه اتفاقی در حال رخ دادن است، این کار بی معنا است.»  

3 - مسائل را از دیدگاه دوستتان ببینید.  

یک جامعه شناس با 43 فرد بزرگسال که هرکدام دوستی های طولانی داشتند مصاحبه کرد. او می گوید: ما کنجکاو بودیم که بدانیم چگونه این افراد چنین دوستی های محکمی را برای مدت طولانی حفظ نموده اند. محققان دریافتند کلید دوام این دوستی ها صبر و تحمل است. از طرفی این افراد اجازه نمی دادند که مشکلات از حد معینی بیشتر شود. جان یاگر نویسنده کتاب قدرت دوستی ها می نویسد بعد از مرگ پدرم یکی از دوستانم در تشییع جنازه او حاضر نبود به همین دلیل احساس ناامیدی می کردم. بعدها یاگر فهمید که دوستش در مراسم حاضر نبوده، چون پدر خودش هم فوت کرده بود. یاگر می گوید: «دیدگاه های من به کلی عوض شد، به جای آن که احساس بی توجهی کنم سعی کردم تا با او همدردی نمایم.»  

4- قبول کنید که دوستی ها تغییر می یابند.  

چند سال قبل سیندی لاوسون و یکی از دوستان صمیمی اش تصمیم گرفتند که با هم یکی از دوستان تازه عروسشان را پاگشا کنند. دو زن تصمیم گرفتند که هم در انجام کارها و هم در پرداخت هزینه ها با هم شریک شوند ولی برای دوست سیندی که یک وکیل بود یک کار ضروری پیش آمد و کل مسوولیت میهمانی به دوش سیندی افتاد. اما بعدا دوستش درباره هزینه میهمانی شکایت کرد. سیندی فوق العاده عصبانی شد، اما خودش را آرام کرد، او نمی خواست که رشته دوستی اش پاره شود. این دو زن دوستان مشترک زیادی داشتند و از خوردن شام در بیرون از خانه با همسرانشان لذت می بردند به جای آن سیندی تصمیم گرفت که با هم دوست بمانند اما نه دوستان صمیمی. همان گونه که نیاز ها و روش زندگی ما تغییر می کند، دوستی ها هم تغییر می کنند. ویلموت توصیه می کند: کار درست این است که دوستان زیادی داشته باشیم و در بعضی اوقات موقعیت ها و جایگاههای آنها را تغییر دهیم.  

یاگر می گوید: «دوست پیدا کردن در بعضی اوقات ساده به نظر می رسد اما کار مشکل نگه داشتن این ارتباط در فراز و نشیب های زندگی است. پیشنهاد او این است: دوستی را مانند ارزش و هدیه ای در نظر بگیرید که ارزش پرورش دادن را دارد.  

در پایان بازهم آغاز سال ۷۰۳۲ میترایی (آریایی) ٬ ۳۷۴۸ زرتشتی٬ ۲۵۶۹ شاهنشاهی و ۱۳۸۹ هجری خورشیدی را پیشاپیش تبریک عرض میکنم. امیدوارم امسال سالی باشد که به همه آنچه خواسته اید برسید. امیدوارم سالی باشد که به حق خود قانع باشیم و با وجدانی بیدار در جامعه و خانه و محل کارمان حاضر باشیم.  

هر روزتان نوروز و نوروزتان پیروز

روز ملی شدن صنعت نفت

    نهضت ملی شدن نفت نامی است که بر دوره اوج‌گیری مبارزات مردم ایران برای ملی کردن صنعت نفت ایران گذارده شده‌است. 

 

در سال ۱۲۸۰ قراردادی توسط دربار به امضاء رسید که به قرارداد دارسی معروف شد و به مدت نیم قرن، فصلی از تسلط انگلیس برحیات سیاسی، اقتصادی، نظامی و فرهنگی ایران گشود. قرارداد دارسی به شکلی دیگر در سال ۱۳۱۲ تمدید شد و در مدتی کوتاه، انحصارات کشورهای مرکز با دست اندازی به منابع کشورهای پیرامون به تمرکز تولید و تراکم سرمایه دست یافتند و به مبارزه برای به دست آوردن بازار کار و کالا و سرمایه پرداختند و جنگ جهانی دوم با چنین اهدافی آغاز شد. 

حاکمیت مطلق دولت بریتانیا بر منابع نفت ایران تا اواسط قرن بیستم میلادی بود. با این احوال فقط از واپسین سال‌های جنگ جهانی دوم بدان سو بود که منابع اساساً نامشروع بریتانیا در ایران در روندی تدریجی ولی مداوم از سوی مردم کشور از اقشار مختلف مورد تعرض و انتقاد قرار گرفته و چند سال بعد و در واپسین روزهای دهه ۱۳۲۰ش منجر به ملی شدن صنعت نفت ایران شد که خود البته تحولات سیاسی – اقتصادی قابل توجه و سخت اثرگذار و تعیین کننده‌ای را به دنبال آورد.

در شهریور ۱۳۲۰ کارگران نفت جنوب با توجه به شرایط خاص داخلی و بین المللی به سرعت متشکل شدند و با توجه به موقعیت استراتژیک ایران و اهمیت نفت در سرنوشت جنگ، به عنوان وزنه‌ای قابل تامل مطرح گشتند. کارگران نفت جنوب با استفاده از تجارب خود به مبارزه ادامه دادند و در ۲۳ تیر ۱۳۲۵ دست به اعتصاب همگانی زدند.

تداوم مبارزه کارگران و پیوستن مردم به جنبش منجر به ملی شدن صنعت نفت ایران در ۲۹ اسفند ۱۳۲۹ گردید. با این که در مقابل این مبارزات، کشتارهایی نظیر ۳۰ تیر ۱۳۳۰ را تدارک دیدند، خللی در اراده مردم به وجود نیامد. ملی شدن صنعت نفت ایران برای انگلیس غیر قابل تحمل بود. ضربات سنگین ناشی از ملی شدن صنعت نفت برای انحصارات نفتی جبران ناپذیر بود، به ویژه که جنبش ملی شدن صنعت نفت ایران نیروی محرکه‌ای برای مردم دیگر کشورهای منطقه برای کسب حقوق خود بود. 

آنچه بود هم‌زمان با شکل گیری اعتراضات گسترده مردمی که از سوی بسیاری از گروه‌های سیاسی و نیز نمایندگانی از مجلس شورای ملی حمایت می‌شد، انگلیسیان جهت حفظ و تحکیم موقعیت خود در سر پل‌های نفتی ایران بر آن شدند با اعطای برخی امتیازات محدود بر اعتراضات پایان دهند. مهم‌ترین این اقدامات قرارداد گس-گلشائیان بود که به لایحه الحاقی نفت نیز مشهور شده‌است و دولت حاجیعلی رزم‌آرا تلاش فراوان کرد تا بلکه مجلس شورای ملی آن را تصویب کند. اما به رغم تمام فشارها و تهدیدهایی که وجود داشت مجلس شورای ملی آن را رد کرد. مدت کوتاهی پس از آن کمیسیون مخصوص نفت مجلس شورای ملی طرح ملی شدن صنعت نفت ایران در سراسر کشور را به نمایندگان پیشنهاد کرد که پس از کش و قوس‌های متعدد در داخل و خارج از مجلس و بالاخص مدت کوتاهی پس از آن که رزم آرا نخست وزیر وقت در روز چهارشنبه ۱۶ اسفند ۱۳۲۹ از سوی خلیل طهماسبی از اعضای جمعیت فدائیان اسلام هدف گلوله قرار گرفته و به قتل رسید مورد توجه جدی نمایندگان قرار گرفت.

دکتر محمد مصدق در راس مبارزات مردم ایران قرار داشت. با رشد جنبش، محافل وابسته برای سرکوب جنبش تلاش‌های تازه‌ای را آغاز کردند و هم زمان، فشارهای سیاسی و اقتصادی از جانب انگلیس فزونی گرفت و با اعزام ناوگان جنگی به خلیج فارس، این فشارها ابعاد نظامی یافت. در چنین موقعیتی کارگران با اعتصاب‌ها، موقعیت دکتر مصدق را مستحکم تر کردند. این رشد باعث شد که عناصر سازشکار از صف نیروهای جنبش ملی شدن صنعت نفت ایران خارج شده و حتی عنوان کنند که حاضرند بر علیه دکتر مصدق با انگلیس کنار بیایند. این افراد بعد از جدا شدن از جنبش، بر علیه نیروهای ترقیخواه به فعالیت گسترده‌ای دست زدند و سرانجام با همکاری محافل وابسته به دنبال چند کودتای نافرجام، ضربه نهایی را در ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ بر مبارزات مردم وارد آوردند.

بدین ترتیب در فضای سیاسی – اجتماعی بسیار حساس آن روزگار و نهایتاً در روز ۲۴ اسفند ۱۳۲۹ ماده واحده‌ای راجع به ملی شدن صنعت نفت ایران از تصویب نمایندگان مجلس شورای ملی گذشت و چند روزی بعد و در آخرین روز سال ۱۳۲۹ هم مجلس سنا مصوبه مجلس شورای ملی را تأیید کرد. بدین ترتیب روز ۲۹ اسفند ۱۳۲۹ به عنوان روز تاریخی ملی شدن صنعت نفت ایران در حافظه ملت ایران باقی ماند.

همزمان با تصویب طرح ملی شدن صنعت نفت ایران از سوی مجلسین شورای ملی و سنا، شرکت نفت ایران و انگلیس از پرداخت سی درصد فوق‏العاده دستمزد کارگران نفت بندر معشور، آغاجاری، لالی و نفت سفید امتناع ورزید و این امر موجب اعتصاب کارگران و اعلام حکومت نظامی در خوزستان شد. با اعزام نیروهای نظامی از اهواز، خرم‏آباد و اصفهان به مناطق مزبور شورش اعتصابیون کمی فروکش کرد لیکن شرکت نفت هنوز حاضر به پذیرش خواستهای اعتصابیون نبود.

در 8 فروردین 1330 دولت انگلستان اعلام کرد که برای حفظ امنیت صنایع بریتانیا در مناطق اعتصاب‏زده، کشتی‏های "فلامینگو" و "ایلوگوس" را به آبادان فرستاده است. این دو کشتی جنگی، قسمتی از نیروی دریایی انگلستان در خلیج فارس را تشکیل می‏دادند و پایگاه آنها در بحرین بود. در همین ایام شپرد سفیر انگلستان در تهران رسماً از حسین علاء نخست ‏وزیر وقت سؤال کرد که برای حمایت از افراد انگلیسی در مناطق نفت‏ خیز خوزستان چه اقداماتی انجام داده است. در تاریخ 9 فروردین 1330 نیروهای نظامی در آبادان مردم را به آتش بستند و سه نفر را به قتل رساندند. روز بعد نزدیک به هزار نفر از کارگران لوله نفت به اعتصاب‌کنندگان پیوستند. یک هفته بعد وضع آرام گرفت و تا روز 18 فروردین نزدیک به یک سوم اعتصاب ‏کنندگان به سر کار خود بازگشتند. لیکن در 23 فروردین کارگران بندر معشور و آبادان دست به شورش زدند و این امر منجر به کشته و زخمی شدن چند تن از کارگران شرکت نفت شد.

در پی آن، سومین کشتی جنگی انگلستان "ورن" وارد خلیج فارس شد و ناو جنگی "یویالوس" هم برای پیوستن به گامبیا از مدیترانه حرکت کرد. سفیر انگلستان بار دیگر با علاء ملاقات کرد و او را در جریان اقدامات دولت متبوعش قرار داد.

در تاریخ 27 فروردین 1330، آیت‌الله کاشانی بیانیه‌‏ای منتشر ساخت و از کارگران شرکت خواست تا به شورش خود خاتمه دهند و به کارگران اطمینان داد که انگلیسی‏ها به زودی ایران را ترک خواهند گفت و دولت ایران خسارتهای وارده به آنها را جبران خواهد کرد.

دکتر مصدق نیز در جلسه 27 فروردین مجلس شورای ملی در مخالفت با اعلام حکومت نظامی در خوزستان اظهار داشت دلیل اینکه نمایندگان جبهه ملی از دادن رای به پیشنهاد دولت مبنی بر اعلام حکومت نظامی، خودداری کردند جز این نبود که دولت بدون تحقیق و بدون رسیدگی به این موضوع که آیا این اعتصاب بجاست یا بیجاست آن را اعلام کرد. مصدق سپس بیانیه جبهه ملی را خطاب به کارگران و نصیحت دادن به آنها مبنی بر اینکه دست از اعتصاب کشیده بر سر کار خود برگردند، ایراد کرد. به هر ترتیب با دستگیری تعدادی از سران اعتصاب و سرکوبی شورش کارگران امنیت نسبی برقرار شد و تا روز 12 اردیبهشت 1330 آبادان تنها جایی بود که هنوز اعتصاب در آن ادامه داشت اما به تدریج تعدادی از کارگران به سر کار خود بازگشتند. در این تاریخ سپهبد شاه‌‏بختی (فرمانده نظامی اعزامی از تهران) در تلگرامی که از استان ششم (خوزستان) به علاء مخابره کرد اظهار داشت: “اعتصاب هنوز در آبادان ادامه دارد ولی در نتیجه اقدامات معموله 37500 نفر مشغول کار شده‏اند برای دستگیری محرکین مرتباً اقدام و امروز چهار نفر از مسببین اصلی اعتصاب به نام کروالیان. زواری، آقاداشی و کیهان ‏پناه بازداشت ] شده ‏اند].“

اعتصاب کارگران شرکت نفت اگرچه با تلاش بسیار دولت ایران پایان پذیرفت اما دولت انگلستان همچنان در پی دسیسه و تحریک کارمندان ایرانی شرکت نفت بود به طوری که در تاریخ 18 اردیبهشت 1330 سپهبد شاه‌‏بختی (فرمانده نظامی اعزامی از تهران) در تلگراف خود از استان ششم (خوزستان) به دکتر مصدق نخست ‏وزیر وقت اعلام داشت:

طبق اطلاع واصله کارمندان عالی‏رتبه ایرانی شرکت نفت به تصور اینکه در موقع اجرای قانون ملی شدن صنعت نفت ممکن است بیکار شوند اظهار نگرانی نموده‏‌اند گفته می‏شود که این شایعات از ناحیه کارمندان خارجی شرکت نفت می‏باشد.

بعد از کودتا، کنسرسیوم بین المللی بر صنعت نفت ایران چیره گشت و با کمک عناصر داخلی به سرکوب خونین تمامی نیروهای ترقی خواه پرداخت. گرچه تنها کلمه ملی برای صنعت نفت باقی ماند و درآمدهای حاصله از آن به انحصارات تعلق گرفت، اما دستاوردهای فکری جنبش ملی شدن صنعت نفت و اندیشهٔ آزادیخواهی و عدالت اجتماعی در تحولات اجتماعی ایران ماندگار گردید.

دوره تاریخی ملی شدن صنعت نفت ایران در ۲۹ اسفند ۱۳۲۹ با تصویب قانون ملی شدن صنعت نفت به اوج رسید و با کودتای ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ پایان گرفت.
 

برگرفته از ویکی پدیا 

سبز٬ سربلند و آریایی باشید

نصایح زرتشت به پسرش (مطلب ارسالی توسط آزاده خانم)

نصایح زرتشت به پسرش:  

آنچه را گذشته است فراموش کن و بدانچه نرسیده است رنج و اندوه مبر  

قبل از جواب دادن فکر کن  

هیچکس را تمسخر مکن  

نه به راست و نه به دروغ قسم مخور  

خود برای خود، زن انتخاب کن  

به شرر و دشمنی کسی راضی مشو  

تا حدی که می توانی، از مال خود داد و دهش نما  

کسی را فریب مده تا دردمندنشوی 

از هرکس و هرچیز مطمئن مباش 

فرمان خوب ده تا بهره خوب یابی  

بیگناه باش تا بیم نداشته باشی  

سپاس دار باش تا لایق نیکی باشی  

با مردم یگانه باش تا محرم و مشهور شوی 

راستگو باش تا استقامت داشته باشی  

متواضع باش تا دوست بسیار داشته باشی 

با تشکر از آزاده که این مطلب رو برام فرستاد